τενόνειος

-α, -ο, Ν

φρ. «τενόνεια κάψα»

ανατ. ινώδης μεμβράνη που καλύπτει όλο τον σκληρό χιτώνα τού οφθαλμικού βολβού, από τον οποίο χωρίζεται με σχισμοειδή χώρο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. tenon's (capsule) από το όν. του Γάλλου ανατόμου Jacques-Rene Tenon].